انجمن علوم سیستم های ایران
مدیریت و برنامه ریزی آموزش عالی و دانشگاهی، برای برون رفت از جزئی نگری و فرمالیسمی که در آن گرفتار است، لازم است خود و مفاهیم مرتبط را نقد کند تا ازاین راه به تعالی همه جانبه آموزش عالی در ارتباط تعاملی با جامعه محلی ،ملی و بین المللی کمک کند. این کار در ارتباط مستمر با واقعیت های مرتبط باید انجام گیرد تا مفهوم یا مفاهیم نو بتوانند گشودگی، تحول گرایی، مواجهه با پدیده های نامطمئن و متغیر، بهره گیری از خطاها و عدم قطعیت برای اکتشاف علمی را در خود جای دهند و توانایی ترکیب تضادها و پیش بینی ناپذیرها را با آنچه اتفاق می افتد داشته باشند.
برنامه ریزی توسعه آموزش عالی، عبارتی است که با وجود این که فراوان به کار می رود، ابهامات زیادی نیز دارد؛ ابهامات یکه بیشتر مفهومی هستند تا لفظی .به هر روی، اندیشیدن به این عبارت، پرسش های گوناگونی را به ذهن می آورد؛ ازجمله: منظور از برنامه ریزی چیست؟ آیا برنامه ریزی شبیه به یک دستگاه قالب گیری پنداشته می شود که اگر سنجیده و دقیق ساخته شده باشد، می تواند در شرایط قابل پیش بینی به کار رود؟ آیا چنین شرایط قابل پیش بینی ای در حوزه آموزش عالی وجود دارد؟ ایا برنامه ریزی توسعه آموزش عالی، برنامه آماده شده ای است که برای موثر بودن کافی است خوب اجرا شود؟ یا این که برنامه ریزی از جنس ایجاد و ساختن است؟ یعنی آیا برنامه ریزی همچون سازه هایی در نظر گرفته می شود که در آغاز مفهومی هستند و می توانند در شرایط متغیّر، با ایجاد تغییرات در خود، با شرایط جدید سازگار شوند و در پی این دگرگونی،آن شرایط را نیز تغییر دهند؟
چنین فرایند دیالکتیکی از جنس نوپیداهایی است که پیش بینی دقیق را برنمی تابند.سرانجام، با اندیشه در پرسش های پیشین این سوال مطرح می شود که چنین فرایندی چه نامی می تواند به خود بگیرد و با چه مفهومی می توان این فرایند را معرفی کرد؟ آنچه پژوهندگان را به تامل وامی داردو در این کتاب نیز در پی نشان دادن آنیم، این است که این فرایند را نمی توان آن گونه که مصطلح است «برنامه» و «برنامه ریزی» نامید .
این کتاب توسط آقای دکتر محمدیمنی دوزی سرخابی، عضو محترم انجمن علوم سیستم های ایران و از سوی انتشارات سمت به چاپ رسیده است .